Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
Herkesin ismini kesinlikle duyduğu lakin bu kadar yakından tanıma fırsatı olmadığı biri Utku Uysal. Ne kusursuz insanmışsın sen meğer!
Armağan Çağlayan'ın YouTube üzerinden yayınladığı Gör Beni programında bu defa gece hayatının ve sahnelerin en sevilen isimlerinden Utku Uysal vardı. Epeyce samimi bu röportajdan dikkat çeken kısımları sizler için derledik.
Armağan Çağlayan: Gönen'den İstanbul'a sahneye gelen yol nasıldı?
Okulda hiç taciz yaşamadım, pek bilmiyorum o işleri. Ben daima şanslı bir insan oldum. Çok kalabalık bir ailenin bireyiyim, hiçbir vakit ötekileştirilmedim. Ne babam, ne dedelerim, ne annem, ne anneannem hiç kimse tarafından dışlanmadım. Daima sevgiyle büyüdüm. Lise son sınıfta artık farklılıklarım aşikâr olmaya başlamıştı. 4 yaşından 6 yaşına kadar anlamaya çalıştığım bir periyottu. Zira ben o kalıptaki kişi değildim. 4 yaşındaydım ikiz kız kardeşimin elbiselerini giyip annem beni yakaladığında.
Armağan Çağlayan: Müzikçi olmaya nasıl karar verdin? Gönen'de liseyi bitirdikten sonra ben müzikçi olcam mı dedin?
Bitirdikten sonra üniversite, moda tasarımı okumak için geldim. Stilist olarak çalışmaya başladım İki tane bayan arkadaşım beni bi akşam Papillon - Aydın'a götürdüler. Aydın'a gittiğimde pazartesi gecesiydi. Sahneye çıktı, onu gördüm kalakaldım. Bu türlü biri var mı diye şok geçirdim. O uzun saçlar, o ceket, ceketin altı tayt. Gömleğin ardı yok! Daha sonra oranın işvereni bizi Cities'e götürdü, şarkıcılığım bu türlü başladı. Kendi ortamızda müzik söylerken "bu çocuğun sesi ne kadar güzel" dedi. "Şarkı söyler misin?" dedi. İşsiz kalmıştım ve geriye dönemezdim. "Ben burada başaramadım anne" diyerek o kasabada devam etme lüksüm yoktu her türlü imkanım olmasına karşın. Zira Utku'yu yaşamam gerekiyordu, Utku'nun varlığını biliyordum. Artık özgürdü! O yüzden çabucak kabul ettim. Şarkıcılığım bu türlü başladı.
Armağan Çağlayan: Evvel vokalle mi başladın?
Hayır ben direkt müzikçi olarak başladım
Korkmadın mı?
Korkmak mı? Armağan korkmaktan öte fakat bedenimde savaşmayla ilgili... Yani tam savaş alanındaydım artık. Artık yönetim ettiğim bütün o devir içerisinde, lafla kelamla yönetim ettiğim alanın dışına çıkmıştım artık. Direkt savaş alanı. Ve benden çok daha bilgili, tecrübeli her bahiste adamlarla savaşacaktım. O periyodun, o alanın yıldızlarıyla savaşacaktım. Cumartesi gecesini bana verdiler. Sabancı Korusu'nda üç kısımda yer. Aşağıda yemekli olanda öbür biri çıkıyo, öbür tarafta Yeşim Salkım çıkıyo. Bu türlü bi şeyin içerisindeyim yani. Bi anda çok büyük bi heyecan, adrenalin, acayip bi memnunluk. Kendime nazaran o alanın en güzelleriyle savaşa girdim. Lakin o Gönenli çocuğun savaşamayacağı kadar baltalar, kürekler, silahlar vardı.
Kız kardeşim "karar ver, çocuğum teyze mi diyecek diğer bi şey mi diyecek dedi?" o kelimeyi bile kullanmadı. Ben de karar verdim o anda.
Süratli karar?
Hazır olan bir şeydi. aslında öbür bir şey bilmiyordum ki... Olabildiğince, o vücudun içerisinde kalabildiğim sürece kaldım. Fakat bunu anlatamıyorsunuz insanlara. Sizi gönderenin, oraya sizin içinize koyup ruhunuzu üfleyip diyo ki "sen bu imtihanla buraya geldin. senin için de kuralları koydum, yapıp yapmamak sana ilişkin. Finalde bana geleceksin ve seninle orada onları konuşacağız" diyor.
Ben ölene kadar savaşıcam. Savaş bitti mi zannediyorsun? Savaş bitmiyor ki! Kolayı seçmedim. Hiçbir trans bayanın kolayı seçtiğini zannetmiyorum, en büyük savaşçılardan biri. Doğar doğmaz bütün bir ahaliyle savaşacaksın. Ölene kadar! Öldükten sonra da konuşacaklar. Savaş... Ortada yeterli insan olmak için çaba veriyorsunuz.
Armağan Çağlayan: Geçenlerde yeğeninin doğum gününde bir post koydun, çok üzdün beni. O gün seni arayıp şey demek istedim: Sen bence sahnesi en eğlenceli insanlardan birisin. Âlâ şarkıcısın, çok hoş bi sahne gösterinin var. Lakin sen daima geride kalmayı tercih ettin. Ve ben seninle ilgili şunu düşündüm: O kadar yorgun ki, biraz daha yorulmak istemiyor.
Hoş bi tespit. Bir yandan hem ailemi de korudum. Dedemden, annemden, babamdan öğrendiğim en hoş şey ailenin devlet olduğu. Onları bu kararımla çok acıtacaklardı, çok üzeceklerdi. Hatta kız kardeşime daima demişimdir beni saklayın, beni söylemeyin diye. "Ya neden bu türlü söylüyorsun, sen utanılacak ne yaptın ki?" dedi kardeşim bana. Eniştem de buna dahil kız kardeşimin kocası. Zira önümde gördüğüm şeyler, bugün bile hala 2021'de benim bahtımı paylaşan arkadaşlarıma yaptıklarını hala görüyorum.
Ancak yeğenim beni bir internet sitesinde öğrendi, 20 yaşında öğrendi. 20 yaşına kadar sakladık. Yalnızca bir gün meskende koltukları değiştirirken bi koltuğu almışım tek başıma,. Berjeri koyarken "oha demiş". Annesi onu o denli çekemiyor zira. "Nasıl olabilir teyzem almış koltuğu götürüyor". He-man gücü yavrum dedim ben de, gülüşmüştük. Ya sen benim teyzemsin, öteki hiçbir şey bilmiyorum seninle ilgili dedi. Benim için ne kadar fedakarlıklar yaptığını biliyorum. Onu üzmelerini hiç istemedim, o benim çocuğum. Oraya yazıyı yazdım, ona teşekkür ettim. Onun bana verdiği güç mükemmel. Sonra altına biri şey yazmış: "o artık sana ne diyo?". Ben üzülüyorum, benim o denli bi gücüm yok. Yorgunluğum yalnızca bir tedbir. Benim kötülerle savaşacak gücüm yok. Onlara nazaran ben berbatım fakat ben berbat olmadığımı biliyorum zira ben okuyorum, araştırıyorum. Onların cehaletiyle savaşacak benim gücüm yok. Mesela en berbat şeyde bile bana acıyor. Hayır benim acınacak neyim var ya? Çalışıyorum. Öbür bütün arkadaşlarıma da fırsat verseler hepsi çalışacaklar. Taciz eden onlar, öteki bayanları taciz ettikleri üzere. Bayanların çok daha düzgün anlamasını beklerdim fakat bayanlar hiç anlamıyor. Kendilerini ortak görüyorlar ancak aslında değil.
Utku'nun program sonundaki bildirisi da katiyen dinlemeye kıymet. Onu biz buraya yazmayalım, siz YouTube'dan seyredin.
Programın tamamını buradan seyredebilirsiniz.
