Köpeklerin spesifik olarak yalnızca ezana ulumadıklarını belirtmek gerekir. Kilise çanlarına, ambulan sirenine ve pek çok yüksek ve sistemli sese reaksiyon verirler. Birçok vakit ezan sesine reaksiyon verdiklerini gördüğümüz için bu türlü bir algı oluşmuştur.
Dinsel bir sese uludukları için, bu duruma halk arasında çeşitli manalar yüklendiği görülüyor. Oysa bilim insanlarının bu mevzudaki araştırmalarına bakıldığında bu durumun ortaya çıkmasında pek çok doğal nedenin olduğu görülüyor.
Ezanı çok gürültülü buluyorlar.

Sabah ezanına daha fazla reaksiyon vermelerinin nedeni de bu. Zira ortalık çok sessizken bir anda yükselen ses, köpekleri huzursuz ederek buna karşılık verme muhtaçlıklarını açığa çıkarıyor ve bu da daima bir ağızdan ulumalarına neden oluyor.
Köpekler bizim duyamayacağımız tiz sesleri de duyabilir. Duyu hassasiyetleri bizden çok daha gelişmiş olan bu canlılar, hoparlörlerle desteklenmiş ezan, ambulans, siren seslerinden epeyce rahatsız olabiliyor.
Bir öteki mümkün sebep ise klasik şartlanma olabilir. Tıpkı Pavlov'un köpeğinde olduğu üzere.

Bu deneydeki köpeğe et verilmeden evvel zil sesi çalınıyordu. Her keresinde bu durumu yaşayan köpek, zil sesini duyar duymaz şartlanmaya başladığı için ağzından salya akmaya başlıyordu.
Köpekler bu deneyde olduğu üzere, ezan sesini duyduklarında kulaklarının rahatsız olacağını düşünerek hemen ulumaya başlıyor olabilirler. Yani şimdi rahatsız olmadan bile öğrendikleri sayesinde şartlanarak otomatik olarak reaksiyon vermektedirler.
Uluma, kurt atalarından kalan bir ikaz sistemidir.

Tehlikede olduklarını hissettiklerinde sürüsünü uyarırlar. Ayrıca düşman sürüye gözdağı verirler. Yüzyıllardır beşerlerle yaşadıkları için kent ve tabiatın sentezlenmesinden doğan bir davranış biçimidir.
Kaynaklar: 1, 2