Ataturkun Kağnısı Adlı Şiir

Ataturkun Kağnısı Şiiri


Şiir Ataturkun Kağnısı

Mustafa Kemalin Kağnısı

Yediyordu Elif kağnısını,
Kara geceden geceden
Sankim elif elif uzuyordu, inceliyordu,
Uzak cephelerin acısıydı gıcırtılar,
İnliyordu dağın ardı, yasla,
Her bir heceden heceden

Mustafa Kemalin kağnısı derdi, kağnısına
Mermi taşırdı oteye, dağ taş aşardı
Cabuk giderdi, cok gotururdu Elifcik,
Nam salmıştı asker icinde
Bu kez yine herkesten evvel almıştı yukunu,
Doğrulmuştu yola onceden onceden

Okuzleriyle kardeş gibiydi Elif,
Yemezdi, icmezdi, yemeden icmeden onlar,
Kocabaş, cok ihtiyardı, cok zayıftı,
Mahzundu butun butun Sarıkız, yanı sıra,
Gecenin ulu ağırlığına karşı,
Hafiftiler, inceden inceden

İriydi Elif, kuvvetliydi kağnı başında
Elma elmaydı yanakları, uzum uzumdu gozleri,
Kınalı ellerinden ruzgar gecerdi, daim
Toprak gulumserdi carıklı ayaklarına
Alını yeşilini kapmıştı, gecirmişti,
Niceden, niceden

Durdu birdenbire Kocabaş, ova bayır durdu,
Nazar mı değdi goklerden, ne?
Dah etti, yok
Dahha dedi, gitmez
Ta gerilerden başka kağnılar yetişti gecti gacır gucur,
Nasıl durur Mustafa Kemalin kağnısı?
Kahroldu Elifcik duşunceden duşunceden

Aman Kocabaş, ayağını opeyim Kocabaş,
Vur beni, oldur beni, koma yollarda beni
Gecer, goturur ana, cocuk, mermisini askerciğin,
Koma yollarda beni, kulun kopeğin olayım
Bak hele uzerimden ses seda uzaklaşır,
Duşerim gerilere, iyceden iyceden

Kocabaş yığıldı camura,
Buyudu gozleri, buyudu yurek kadar,
Ortuldu gozleri ortuldu hep
Kalır mı Mustafa Kemalin kağnısı bacım?
Kocabaşın yerine koştu kendini Elifcik,
Yurudu duşman ustune, yuceden yuceden