umarmıydın!!

Umar mıydın ki mabedler,ibadetler yetim olsun? Ezanlar arkasından ağlasın ümitsiz bir neslin? Umar mıydın cemaat bekleyip durdukça minberler,
Umar mıydın çatlayarak güçten düşen tavanlar yere serilsin,Eşiklerden yosun bitsin,mihrab örümcek bağlasın?




Günlerden cumaİmam ağır ağır çıkıyor minbere Hutbesine şu sözlerle başlıyordu:

Bugün sizlere ismini duyup da Kimdir o?denildiğinde adından başka bir şey bilmediğiniz bir kahramanın diliyle sesleneceğimOnun samimiyetini, ızdırabını,hissiyatını içinizde hissedeceksiniz Bu yaralı insan yıllar öncede olsa bugün bize, uyuşup kalmış gönüllerimize,kararsız ve boş zihinlerimize sesleniyor
İmam efendiin bahsettiği kişi merhum şairimiz Mehmed Akif'ten başkası değildi Nitekim bizlerin Mehmed Akif'i İstiklal Marşı'mızın şairi olmaktan öte tanımadığımız doğruydu

Yüzlerde bir şaşkınlık olduğu seziliyordu Bir şiir hutbede okunurmu?diye zihinlerde soru işareti vardı Ama sözler o kadar can alıcı bizlerin kalbine o kadar derinden vuruyordu ki; namazın sonrasında bile bazı mısralar yankılanıyordu tekrar tekrar:

Sen ey çaresiz dindaş,sanki, bizden hayır ümid ettin;

Sonunda, ümitsizliğe düştün, ağladın, ağlattın, inlettin;

İçten gözyaşlarınla coştu ruhum, altüst oldu;

Fakat matem kurtarmaz,cehennemler saran yurdu

Toplumun uyanması şart,fakat uyanması mümkün değilgizli yaşlarla!

Çalışmak! Başka yol yok, hem nasıl? Canlarla, başlarla

Alınlar terlesin,derhal iner Allah'ın vadettiği rahmet,

Hiç hakkını almaz mı Allah'ın yardımını hak ettiğimdiyen millet?



Son bir sözdedi, imam Mehmed Akif'in bu şiirinin başına aldığı Kuzey Müslümanlarından Ataullah Bahadin'in sözünü aktardı:

Odama girdim;kapıyı kapadım;ağlamaya başladım; O gün akşama kadar İslamın garipliğine, Müslümanların çöküşüne ağladım, ağladım




Zaman Gazetesi Ailem Dergisi'nden Alınmıştır