Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
Sınıflandırma dünyayı daha derli toplu olarak anlamlandırmamız için gereken bir kavram. Esasen zihnimiz de bilgileri sınıflandırarak, şemalar halinde tutuyor. Bu sayede de bireyler ortası irtibatta de hepimiz kastedilen şeyi anlayıp, manalandırıyoruz. Kuş, yiyecek, insan, meyve, zerzevat denildiğinde hepimizin zihninde emsal şeyler canlanıyor.
Lakin sınıflandırma; etiketleme, ötekileştirme ya da önyargı noktasına kaydığında sorun ortaya çıkıyor. Bu hayatımızın içinde çok yaygın bir durumda ve bu durum insanların birbirlerine olan tahammüllerini düşürüyor. Beşerler birbirlerini izledikleri sinemalara, sahip oldukları niyetlere, cinsiyetine, konuştukları lisana, müzik zevklerine ve tuttuğu gruplara hatta sahip oldukları hastalıklara nazaran bile ötekileştiriyor. Bu ötekileştirmenin sonucunda beşerler birbirlerine karşı daha düşmancıl bir tavır sergileyip, bir çaba içine giriyorlar. Müsamaha ortadan kalkıyor. Öncelikle insanların ortak paydalarda toplanmaları son derece olağan bir durum. Birbirlerine yakın dünya görüşüne, birbirine yakın ilgi alanları ve zevklere sahip olan insanların bir ortaya gelip paylaşım ortamı kurmaları toplumsallaşma ihtiyacının karşılanması anlaşılır. Ayrıyeten evrimsel olarak bakıldığında da ortak özellikleri bulunan kümelerin varlıklarını daha uzun sürdürüp daha güçlü olabilmeleri açısından da mantıklı. Lakin bu farklı algılara ve ilgilere sahip olan kümelerin birbirine düşman kesilmesi yahut aşağılaması olağanın ötesine geçen bir durum. Hatta bu küçümseyici ve düşmancıl yaklaşımın sinema, müzik zevkine ve tutulan ekipler üzere değersiz noktalarda kendini göstermesi daha da düşündürücü.
Bu ötekileştirmeyi makul rahatsızlıklara sahip olan insanlara da yapıldığını görüyoruz. Bu rahatsızlıkların toplum içerisinde bir diğerini küçümseyici ya da aşağılayıcı olarak anılması durumu kelam konusu. Örneğin "şizofren misin", "özürlü müsün" üzere olağanda patalojik olan rahatsızlıkların hakaret olarak kullanılması tekrar sınıflandırmanın ötekileştirmeye giden bir tarafı. Birebir formda bu tip rahatsızlıkları olan biriyle dalga geçme, onunla uğraşma ve alaya alma da son derece üzücü bir durum.
Emsal bir durum, niyet makus olmasa bile etiketleme ve önyargı için de geçerli. Örneğin farklı gelişen çocuklardan bahsedilirken ya da kimi ruhsal rahatsızlıklardan kelam edilirken "saldırganlık" beklentisinin bu rahatsızlıkların neredeyse tamamında var olduğunun düşünülmesi sebebiyle bu bireylerden kaçınılması ve korkulması durumu kelam konusu. Natürel ki buradaki durum daha çok bilgi ve farkındalık eksikliğinden ve genellemelerden kaynaklı.
Pekala neden bu kadar tahammülsüzüz? Öncelikle son periyotta sıkça lisana getirdiğim çocuk yetiştirilirken onu makul kalıplara sokmaya çalışma, onun özünü, sahip olduğu eşsiz özellikleri ve seçimlerine hürmet gösterilmemesi bunlardan biri. Çocuklarımızı bir kalıp içine soktuğumuzda ona mutlak ve değişmez doğruların olduğunu ve o doğruların dışındaki her şeyin mutlak yanlış olduğunu öğretmiş oluyoruz. Düşünmesine, sorgulamasına, mana vermesine müsaade etmiyoruz. "Sen bizim dediğimiz üzere davran, zira her şey biz biliriz sen yahut bir diğeri bilemez demiş oluyoruz. Bu halde yetişmiş olan çocuk fakat ve fakat yetiştirildiği ortamı dost kabul ederken geri kalan her şeyi düşman ve ziyan verme potansiyeli olan kavramlar olarak görebiliyor. Farklı zevklerin, niyetlerin üzerinde düşünüp, bunlarda tutarlılık ve mantık arama gereği dahi görmüyor. Son derece yüzeysel bir yaklaşımda kalıyor.
Hasebiyle kendi tutuğu ekip, sahip olduğu müzik zevki, sevdiği sinemalar bilinçdışı seviyede yeniden mutlak doğrular olarak görülüyor ve farklı zevkler kabul görmüyor. Tıpkı biçimde aileler çocuklarına açık fikirli olmaları ve kabul edicilik konusunda da yardımcı olmuyor. Zira kalıba sokulan çocuklar en başta aileleri tarafından kabul edilmemiş, hoşgörülmemş oluyor.
Müsamaha öğrenilebilen bir durum. Müsamaha eğitimi, kabul edicilik ve hürmet kavramları evvel aileler tarafından çocuklara öğretilmeli, akabinde da okullarda da bunun eğitimi ve uygulamaları yapılmalı. Bunlar olduğu takdirde farklılıklar bir ötekileştirme durumu değil toplumu renklendiren çeşitlemeler olarak görülmeye başlanacaktır. Asıl müsamaha tüm farklılıklarımızla canlılar sınıfına ilişkin olduğumuzu ve bir bütünün modülü olduğumuzu fark ettiğimiz an başlayacaktır.
