Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
Geçen yazımda çocuk yetiştirmedeki kalıplardan bahsetmiştim. Aslında bu kalıplar hayatımızın her anında. Hatta hislerimizde bile var ne yazık ki. Bana yardım için gelen gençlerden biri ile hislerimiz üzerine konuşurken keder hissini da ele aldık. Bu hususta konuşurken bana şunu dedi: "Ben kolay kolay üzülmem lakin üzülürsem de aşikâr etmem. Tahminen en son 3-4 yaşlarında ağlamışımdır. Sonra hiçbir şey için ağlamadım." Delikanlıyla bunun üzerine daha derinlemesine konuştuğumda üzülse bile ıstırabını aşikâr etmemeyi, ağlamamayı güçlü bir duruş olarak gördüğünü fark ettim.
Ne yazık ki bu durum bilhassa bizim kültürümüzde çok ağır. Çocuğun canı yanar, bir şeye üzülür, ağlamaya başlar. Çabucak "sen nasıl erkeksin, erkek adam buna ağlar mı, kız üzere ağlanır mı?" üzere sorularla çocuğa üzülüp ağlamak üzere doğal bir aksiyon, utanç kaynağı bir aksiyona dönüştürülür. Bununla da yetinilmez "kız üzere ağlamak" tabiri ile bayanları zayıf bir görünüme büründürerek ötekileştirir. Bayan olmayı da utanç veren bir durummuş üzere gösterir. O çocuk ileride "kadın" üzere gözükmemek ismine hisleriyle muazzam bir savaş verir. Bu, "kadınlar zayıftır o yüzden ağlarlar, sen erkeksin ağlamaman lazım, ağlarsan bayan üzere olursun, kendini sustur, acını içine at" demektir. Neresinden bakarsak bakalım yanlışlarla dolu bir yaklaşım. Ancak bu iletileri verenler de bu kalıplarla büyüdüğü için durum pek olağan.
Çocuklarımıza evvel hislerin kızı erkeği olmadığını öğretmemiz lazım. Güçlü olmakla olumsuz hisleri bastırmak ortasında bir ilişki yok. Sevinmenin yansısı nasıl gülmekse; üzülmenin, hayal kırıklığının, sıkışmışlığın yansısı de ağlamak olabiliyor. Üzüldüğümüzde, sevindiğimizde, memnun olduğumuzda, kızdığımızda özümüz değişmiyor. Hatta hislerimizin bize anlatmak istediklerini dinlersek, kendimizle ilgili pek çok keşif de yapmış oluruz. "Bu hissimin bana anlatmak istediği şey ne, ben neden bu türlü hissediyorum" sorusu sorulması gereken sorular ortasında. Hislerimizi kabul edip yüzleşmek birebir vakitte bizi tahlile götürecek olan, içsel barışımızı sağlayacak yaklaşımdır
Hislerini bastıran beşerler fay sınırlarının güç biriktirmesine benzeri bir yapı sergilerler. O biriken güç bir yerde patlarsa çok büyük bir yıkım oluşturur. Bu yıkıcılık bazen kişinin etrafına yönelik olabileceği üzere bazen de kendisine yönelik olabilir.
Ayrıyeten ağlamanın memnunluk hormonu salgılattığı, gerilimle başa çıkmayı kolaylaştırdığı, gözyaşları sayesinde bedenden toksin attırdığı da bilinen yararları ortasında. Ağlayan insanların "şimdi biraz rahatladım" demesinin altında da bunlar yatıyor.
Bu yüzden çocuklarınızla her türlü hissiniz üzerine konuşabilirsiniz. Onları da hislerini fark ettirmek ismine ne hissettiklerini sormaktan kaçınmayın. Üzüldüklerinde, ağladıklarında hisleri üzerine konuşun. Aile sohbetlerinde karşılaştığınız bir olayın sizde nasıl hisler uyandırdığını çocuklarınızla paylaşın ki hislerine yabancılaşmasınlar.
