Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
Ne kadar beşere dair bir özellik. Bundan sonra değişecek mi, birlikte yaşayıp göreceğiz. Ömrü tehlikeye sokan gerçek bir riskle karşı karşıya kalırken yaşama güdümüzle birlikte bir ekip korku ve dehşetlere sahip olduk. Korku neydi sorusuna korku doğal bir histi olarak karşılık ermek isterim. Öbür olumlu ve olumsuz tüm hisler üzere yaşanması gereken ve öteki tüm hisler üzere dozunda yaşandığında hayat kalitemizi bozmayan hatta duruma ahenk sağlamımızı kolaylaştıran bir his. Son yazımda yapan telaştan bahsetmiştim ve bunun güzel taraflarına değinmiştim. Düşünsenize içerisinde bulunduğumuz salgın hakkında hiç tasa duymasaydık ne olurdu? Alınan tedbirler alınmaz, konutlarımızda durmak yerine günlük hayatımıza devam eder, sıhhat sistemi çöktüğünde her şeyin bizim için geç olduğunu fark ederdik.
Bununla bir arada her an dezenfektan kullanan, virüs nedeniyle değil ağır panik ataklar nedeniyle nefes darlığı yaşayan, obsesif şikayetleri artan ve bunu konutta birlikte vakit geçirdiği çocuklarına yansıtan ebeveynlerle baş başayız. En makûs senaryoyu yazıp, zihninizde bunu içerisine kendi fotoğrafınızı çizdiğinizde dertlerinizin esiri olmanız kaçınılmazdır. Kendi cenaze senaryolarını kurgulayan, bu fikirlegünlerini geçiren hastalarımız var. Bu karamsar fikirler ile uğraş halinde iken çocuğum çok sıkılıyor, konuttan çıkmasını engellemeye çalışıyorum, yönetim etmekte zorlanıyorum, çocuğumun tasaları ile baş edemiyorum diyen ebeveynlerin kendi niyet sistemleri ile baş edip edemedikleri merak bahsidir.
Bizler durumu yönetemezsek çocuklarımız nasıl yönetecek? Tüm bunlara ek olarak toplumsal bir varlık olan insan şu ortalar toplumsal değil. Halbuki biz toplumsal olmalıyız, ömrümüzü sağlıklı devam ettirme yollarımızdan birisi de toplumsallaşmak. Sanıyorum ki buradan yola çıkarak son vakitlerde toplumsal medya kullanımına tartı verdik ve hatta canlı yayınlar yapıp, bu yayınlara katılmaya başladık. Bu sayede varlığımızı bir nebze olsun kanıtlıyor, sosyalleşemesek bile ben buradayım, bir yerlerdeyim diyoruz, bizim için ne kadar kıymetli bir mevzu, varolmak, varolabilmek. İnsanın yalnızlaştığı ve yabancılaştığı zamanlardaydık tam da. Ferdi olmaya yapılan atıfların içerisinde kolektif bakış açısından sıyrılarak bencilliği ön plana çıkardığımız, empati hissinden uzaklaştığımız, aldırışın yerine umursamazlığın pirim yaptığı zamanlardaydık. Herkesin kendi narına yandığı, her koyunun kendi bacağından asıldığı fikrini sahiplenip, aman bana dokunmayan yılan bin yaşasın kelamını hayat mottosu bellediğimiz vakitlerin içerisine ateş üzere düştü virüs.
Artık her koyunun kendi bacağından asılmadığını anladık. Aldığımız kişisel tedbirlerin nasıl hepimizi etkileyeceğini, geleceğimizi belirleyeceğini fark ettik. Toplumsal olan insanın yalnızca zevki ve keyfi uğruna değil hayatı insanca devam ettirebilmek uğruna nasıl da başkalarına muhtaç olduğunu gördük. Bu periyotta bilhassa sıhhat çalışanlarının değerini bir kere daha anladık. Ocak aynın sonlarında tabibe yönelik şiddetle ilgili bir yazı yazmıştım, tekrar bir doktor şiddete maruz kalmıştı. Bununla bir arada yalnızca tabipler değil, tüm sıhhat çalışanları maalesef toplumumuzda her devir şiddet mağdurluğunu yaşıyorlar. Meğer içerisinde bulunduğumuz günlerde geleceğe umutla bakmaya çalışıyorsak onlara borçluyuz. Onları alkışlamak yerine hürmet ve sevgi ile sahip çıkalım.
Yalnızca ülkemizi değil tüm dünyayı etkileyen bu salgın, sıhhat sistemi çöktüğünde beşere ve kurduğu toplumlara ne olacağını bize gösterdi. Münasebetiyle bu günler bittiğinde sıhhat çalışanlarımıza gösterdiğimiz hürmet ve sevginin eksilmeyeceğini umuyorum. Tıpkı bir aileyi aile yapan pahalar gibi… Aile demişken bir ortada daha fazla vakit geçirdiğimiz ailelerimizin de değerini bu periyotta daha uygun anladık. İlişkin olduğumuz insanların yanında inançta olduğumuzu hissetme, ertelediğimiz hareketleri harekete geçirebilme, tutmadığımız kelamları tutabilme fırsatımız oldu bir yandan. Çaresizlik, ümitsizlik, yorgunluk, tükenmişlik, sonluluk hissettiğiniz vakitler olabilir. Bunları etrafınızla paylaşın. Hakikat kaynaklardan bilgi almaya çalışın, sıhhatle kalın, kıymetlerinizi unutmayın.
Sevgiler…
