Peygamberimizin (a.s.m.) son sözü, "namaz" oldu

Peygamberimizin (asm) son sözü, namazoldu Resuli Ekrem’in (asm) vefat edeceği gün sabahleyin vakti, kendisinde bir hafiflik görüldü Yanındakiler sevinerek, iyidir diye ayrılıp işlerine gittiler Yanında yalnız kadınlar kaldı Böyle ümitle ferahlık arasında iken Resuli Ekrem (asm): – Kadınlar çıksın, bu melek yanıma girmek istiyor, dedi Cümbür Cemaat çıktı, yalnız Hz Aişe kalmıştı Resuli Ekrem’in (asm) başı onun kucağındaydı Meleği karşılamak üzere Efen­dimiz (asm) oturdu O da evin bir köşesine çekilmişti Bir müddet melekle konuştuktan daha sonra baştan Âişe Valide­mizi çağırdı ve başını onun kucağına koydu Kadınlara da içeri girmelerini söyledi Hz Aişe, Resuli Ekrem’e (asm): – Bu melek, Hz Cebrail’e (as) benzemiyordu, dedi Resuli Ekrem (asm) şöyle buyurdu: – Evet, ya Aişe, bu, azrail idi Bana geldi ve “Allahu Teâlâ beni sana yolladı ve iznin olmadan yanına girmememi emretti Müsade vermezsen geri dönerim, müsade verirsen girerim Ve yeniden sen müsaade etmeden ruhunu almamamı bana emretti Emrin nedir? diye sordu Ben de kendisine “Ceb­rail gelinceye kadar benden uzaklaş dedim İşte hemen Cebrail’in gelme saatidir Hz Aişe bunun üzerine, “Ne bir fikir yürütecek ne de bir cevaba muktedir olacak durumda idik Büyük bir felâketle karşılaşmış olarak dehşet içinde kaldık İşin önemine binaen kimsenin ağzından ses çıkmıyor, ehli beyt nefret edilen şey içinde bekliyordu Bütün bu sırada Hz Cebrail’in (as) kapıya geldiğini anladım Selâm verdi, kadınlar çıktı Hz Cebrail (as) girdi ve Resuli Ekrem’e: – Allah Teâlâ’nın sana selâmı vardır, kendini nasıl bulduğunu sana soruyor Şüphesiz O, senin nasıl olduğunu daha iyi bilir, ancak senin kerem ve şerefini artırmayı ve ümmetin arasında örnek olmayı kast etmiştir, dedi Resuli Ekrem (asm): – Kendimi sancılar içinde buluyorum, dedi Hz Cebrail de (as): – Sana müjde olsun! Allah Teâlâ seni vaat ettiği mevkilere güçlendirmek için bu acı ve sancıları sana vermiştir, dedi Resuli Ekrem (asm): – Ey Cebrail, ölüm meleği yanıma girmek için müsade istedi, dedi ve olayı anlattı Hz Cebrail (as): – Ya Resulallah, Rabbin sana müştaktır, senden başka hiç kimseden böyle bir müsaade istememiş ve istemeyecektir Allah Teâlâ bu nedenle senin şerefini tamamlamak istiyor, dedi Resuli Ekrem: – O hâlde Ölüm Meleği gelinceye dek ayrılma, dedi Kadınların içeri girmesine müsade verildi Resuli Ekrem, Hz Fâtıma’ya: — Yaklaş, diye buyurdu Hz Fatıma Resulü Ekrem’e dürüst eğildi Efendimiz (asm) ona gizli gizli bir şeyler söyledi ve gözleri yaşlı olarak başını kaldırdı Resuli Ekrem bitmiş Hz Fatıma’ya: – Yaklaş, diye buyurdu Bu defa da kulağına bir şeyler fısıldadı ve Hz Fatıma gülümseyerek başını kaldırdı Natürel bu şart, Hz Aişe ilk olarak edinmek üzere odadaki kadın­ları meraklandırdı Hz Aişe sonra bir fırsatında Hz Fa­tı­ma’­ya bu durumu sordu O da: – Birinci seferinde Resuli Ekrem (asm) bana, “Ben bugün ölüyorum diye buyurdu ve ona ağladım İkinci seferinde, “Ben Allah’a dua ettim; ehli beytimden başlangıçta seni bana ulaştırmasını ve seni benimle bir arada bulundurmasını is­tedim biçiminde buyurdu, buna da güldüm, dedi ve oğulları­nı kendisine çekerek başlarını kokladı Bütün bu sırada azrail geldi, selâm verdi ve içeri gir­mek için izin istedi Izin verildi, içeri girdi ve: – Ya Muhammed, ne emrediyorsun, diye sordu Resuli Ilave­rem (asm): – şimdi beni Rabbime ulaştır, buyurdu Hz Ölüm Meleği de (as): – Olur, seni bugün Rabbine ulaştırırım, çünkü Rabbin sana müştaktır Senin dışarıda hiç kimse hakkında böyle bir tereddüde meydan vermedi Senden diğer kimseden müsade almamı emretmedi Fakat senin saatin yakındır, dedi ve ayrıldı Bu sırada Hz Cebrail (as) gelerek selâm verdi ve: – Vahiy dürüldüğü gibi dünya da benim için dürülmüş oldu Bundan Böyle ne dünyanın bende bir ihtiyacı ve ne de benim dünyada bir ihtiyacım kaldı Bu, benim yeryüzüne son inişimdir, dedi Kimsenin ses çıkaracak durumu yoktu Hz Aişe, Efendimi­zin (asm) mübarek başını göğsü arasına aldı ve Efendimi­zin (asm) göğsünü tuttu Bu sırada Efendimiz kısa bir bay­gınlık geçirdi Sonradan alnından inci her birine gibi terler dökülme­ya başladı Hz Aişe terini sildi ve şöyle dedi: – Böyle güzel koku hiç almış değilim Sonradan ayılınca: – Anam babam sana feda olsun, bu terler ne idi, dedi Resuli Ekrem (asm): – Mü’minin ruhu ter ile, kâfirin ruhu ise merkebin canı gibi ağız ve burun deliklerinden çıkar, buyurdu İşte ancak o vakit Hz Aişe ve yandaki kadınların aklı başına gelmişti, nefret edilen şey dolu bir halde hemen erkekleri çağırdılar Birincil gelen erkek, Hz Aişe’nin babasının ona gönderdiği, kar­deşi Abdurrahman’dı Ne yazık ancak o bile Resuli Ekrem’in ha­yatına yetişememişti Allah Teâlâ, Cebrail ve Mikail’i atama­lendirdiği için vazifeyi onlar üzerlerine almışlardı da hiçbir erkek ölümü ânında yanına bulunamamıştı Resuli Ekrem (asm) kendinden geçip baygınlık geçirdiği sırada da, benzeri “Hangisini seçim ediyorsun? diye bir muhayyerlik içinde, “Hayır, Refiki Â’lâ’yı istiyorum buyurmuştu Dili açıldığı ve baygınlığı geçtiği süre kadınlara döndü: – Namaz, namaz; zira siz namaza devam ettiğiniz müddetçe dine bağlısınız Onun için hepiniz namaza devam ediniz, buyurdu ve “namaz, namaz diye diye ruhunu teslim etti