O'nun seviyesine inin

Gelin bugün sizlerle bir oyun oynayalım. Oyun gerecimiz yakın muhitinizde kolaylıkla bulabileceğiniz materyallerden oluşacağı için zorlanmayacağınıza eminim. Artık bir sandalye alın ve üzerine çıkın ve sandalyenin önünde dizlerinin üzerine çömelmiş eşinize kaşlarınızı çatıp kızgınlıkla bir şeyler söyleyin ve velev elinizin işaret parmağını ona yönlendirerek vücut lisanınızın bu tehdit dolu mizansene güç vermesini sağlayın . Daha sonra eşinizle taraf değiştirip bu oyunu tekrarlayın.

Evet bunları neden mi yapıyorsunuz ?

Günlük hayatımızda evlatlarımıza kızdığımızda ve sinirlendiğimizde onlarla kurduğumuz umumi muhabere modeli budur da onun için. Siz sandalyenin önünde eşinizin size yüksekten bakarak sizi azarlaması esnasında neler hissettiyseniz büyük bir ihtimalle çocuğunuzda siz onu azarlarken emsal hisler içinde olacaktır. Bu küçük oyunumuz en azından evladınızla empati kurma gayretlerinize destek olacaktır.

Evladınızla konuşurken yahut onu dinlerken, onunla rahatlıkla göz teması kurabileceğiniz bir konuma çömelmeniz daha sonraki muhabere gayretlerinizi başarılı kılmada azımsanmayacak bir güce sahip olmanızı ve onunda sizinle işbirliği yapmada daha istekli olmasını sağlayacaktır.

Anne-baba-çocuk üçgeninde en sık rastlanan muhabere kazalarından biri de “sen evlatsın, anlamazsın” cümlesinde saklıdır. Teorik olarak evlat olmak yetişkinlerin sahip olduğu haber birikimi ve donanımın pek azına sahip olmaktır. Pekala ya biz yetişkinlerin sahip olup da yitirdikleri şeyler artık nerede dersiniz ? Sebepsiz alana kahkahalarla gülen, bir gofrete bir oyuncağa da tıpkı raddede sevinen, sevgiyi de sevgisizliği de tüm yalınlığı ile size hissettiren kaç yetişkin insan tanıyorsunuz bir düşünün.

Biz yetişkinler onları anlamakta zorluk çektiğimiz yaşları yaşamış olmamıza karşın, onların nasıl bir şey olduğunu iddia bile edemeyecekleri kendi yaş ve hayatlarımızı anlamalarını, o kurallara nazaran davranmalarını beklemekteyiz. Yeşil çimlerde özgürce koşması, tahminen yuvarlanıp giysisini kirletmesini yaramazlık, kendi kendine yemek yemeye çabalarken üstüne dökmesini sakarlık, meskenin içinde zıplayıp bağıra bağıra anlamsız müzikler söylemesini gürültücülük, hayal dünyasından gelen senaryoları yalancılık olarak kıymetlendirebiliriz. Fakat aslında bunlar daha evvel bizim de sahip olduğumuz ancak unuttuğumuz kıymetlerden öbür bir şey değildir. Şayet bir evlat biz yetişkinlerin sözcük dağarcığına sahip olsaydı birinci cümlesi tahminen de şu olurdu : “Sen yetişkinsin,anlamazsın.”