Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
Mektepleri açıldığı şu günlerde çocuklarda en sık karşılaştığımız meselelerden birisi de mektebe gitmek istememe, ana pederden ayrılamama, mektep saatleri yaklaştığında; meşakkat artışı, ağlama, sonluluk, baş ağrısı, mide bulantısı, iştahsızlık üzere şikayetler.. 6-8 yaş üzere ilkokula başlangıç periyodunda görülebildiği üzere, ortaokul yahut liseye başlangıç,okul değişikliğinin gündeme geldiği periyotlarda de ortaya çıkabilmektedir. Kaza, hastalık, ameliyat, mektep arkadaşının gidişi, bağlı olduğu akrabanın illeti yahut vefatı, ebeveyn boşanması, maddi dertler, aile içi şiddet ve kardeş veladeti üzere durumların gerisinden başlayabilir. Bu evlatlar umumiyetle konutta rahat ve huzurluyken mektepte haddinden fazla telaşlı ve huzursuzdur. Bilhassa mektebin saklı olduğu vakitlerde yahut mektebe gitmemesine karar verildiğinde yakınmalar kaybolur.
Evlat mektebe gitmeme isteğine kendince açıklama getirmeye çalışır. Durumu çoğunlukla imtihan korkusu, muallim korkusu ve kendisine yeterli davranmayan bir arkadaşının varlığı üzere mekteple bağlantılı sebeplere bağlar. Çalışmalar bu evlatların ebeveynlerinin de ölçüsüz esirgeyici, kollayıcı, korkulu ve depresif mizaçlı olduğunu ve evlatlarının her istediğini yapan, net vaziyetler sergileyemeyen, evlatların kişiselleşmesine, itimat sağlamasına müsaade verebilecek ortamlar yaratmayan insanlar olduğunu göstermektedir. Bu ailelerin sıklıkla evlatlarının bedensel sıhhatiyle çok ilgili oldukları ve onların mütemadi gözlerinin önünde olmasından mutluluk duydukları gözlenmektedir.
Bu tip evlatların ele alınmasında anne-baba ve hocayla işbirliği çok kıymetlidir. Evlatlar mektebe gitmek istemedikleri için cezalandırılmamalı, suçlanmamalı, mektebe gitmesinin gerekliliği konusunda tüm aile fertleri tarafından net bir vaziyet sergilenmeli, evladı mektebe özendirici ve destekleyici olunmalıdır. Mektebin kıymeti evladın anlayacağı bir lisanla açıklanmalıdır.
Mektebe gitmeden evvel yapılan uzun vedalaşmalar evladın uzun müddetli bir ayrılık korkusunu tetikleyeceğinden, kısa bir veda kafidir. Evladın sınıfa iştiraki aşamalı olarak gerçekleştirilebilir, ama evlat kesinlikle mektebe gelmelidir. Mektep fobisi kendini gösterdiğinde ve ailenin uğraşları sonuçsuz kaldığında, evlat mektebe gitmeyi önemli biçimde reddediyorsa, bir evlat psikiyatrisine danışılmalıdır. Tedavi geciktirildiğinde süreç uzayabileceği üzere diğer psikiyatrik problemler da duruma eklenebilir.
Yapılan araştırmalar küçüklüğünde mektep fobisi gösteren evlatların bir kısmının ileriki yaşlarda içtimaî fobi tanısını aldıklarını göstermiştir. Erken müdahale edilmesi evlatların bu sorun nedeniyle yaşayacakları çevre ve akademik aksilikleri en aza indirgeyeceğinden aile ve hocalara bu hususta kıymetli vazifeler düşmektedir.
Evlat mektebe gitmeme isteğine kendince açıklama getirmeye çalışır. Durumu çoğunlukla imtihan korkusu, muallim korkusu ve kendisine yeterli davranmayan bir arkadaşının varlığı üzere mekteple bağlantılı sebeplere bağlar. Çalışmalar bu evlatların ebeveynlerinin de ölçüsüz esirgeyici, kollayıcı, korkulu ve depresif mizaçlı olduğunu ve evlatlarının her istediğini yapan, net vaziyetler sergileyemeyen, evlatların kişiselleşmesine, itimat sağlamasına müsaade verebilecek ortamlar yaratmayan insanlar olduğunu göstermektedir. Bu ailelerin sıklıkla evlatlarının bedensel sıhhatiyle çok ilgili oldukları ve onların mütemadi gözlerinin önünde olmasından mutluluk duydukları gözlenmektedir.
Bu tip evlatların ele alınmasında anne-baba ve hocayla işbirliği çok kıymetlidir. Evlatlar mektebe gitmek istemedikleri için cezalandırılmamalı, suçlanmamalı, mektebe gitmesinin gerekliliği konusunda tüm aile fertleri tarafından net bir vaziyet sergilenmeli, evladı mektebe özendirici ve destekleyici olunmalıdır. Mektebin kıymeti evladın anlayacağı bir lisanla açıklanmalıdır.
Mektebe gitmeden evvel yapılan uzun vedalaşmalar evladın uzun müddetli bir ayrılık korkusunu tetikleyeceğinden, kısa bir veda kafidir. Evladın sınıfa iştiraki aşamalı olarak gerçekleştirilebilir, ama evlat kesinlikle mektebe gelmelidir. Mektep fobisi kendini gösterdiğinde ve ailenin uğraşları sonuçsuz kaldığında, evlat mektebe gitmeyi önemli biçimde reddediyorsa, bir evlat psikiyatrisine danışılmalıdır. Tedavi geciktirildiğinde süreç uzayabileceği üzere diğer psikiyatrik problemler da duruma eklenebilir.
Yapılan araştırmalar küçüklüğünde mektep fobisi gösteren evlatların bir kısmının ileriki yaşlarda içtimaî fobi tanısını aldıklarını göstermiştir. Erken müdahale edilmesi evlatların bu sorun nedeniyle yaşayacakları çevre ve akademik aksilikleri en aza indirgeyeceğinden aile ve hocalara bu hususta kıymetli vazifeler düşmektedir.
