Mide küçültme ameliyatı sonrası depresyon

üp mide ameliyatı olan hastaların bir birden fazla bu ameliyatın bir de ruhsal bir boyutu olduğunu unutmaktadır. Münhasıran yemek yemeyi bir bağımlılık biçiminde sürdüren hastalarda, ameliyat sonrasında ani depresyon başlangıçları izlenmekte kimi durumlarda katı besinlerin mideyi zorlaması sebebi ile kalorisi yüksek içecek (alkol, paketli içecek eserleri vb. ) bağımlılığı görülmektedir. Bu sebepler ile tüp mide ameliyatı sonrasında hastaların unutmaması gereken en değerli ruhsal tehlike depresyondur.

Obezite meselesi yaşayan bireylere nazaran hayatlarının bed gidiyor olmasının en kıymetli sebebi kilolarıdır. Lakin bireyler unutmamalıdır ki kilo vermek maalesefki sorunları çözmemekte ya da bitmesini sağlamamaktadır. Velev kişi, yemek yiyemediği için kendini eskisi üzere rahatlatamamakta ve sorunlarından kurtulamadığı üzere bir de depresyon ile baş etmek zorunda kalmaktadır. Insanların değerlendirildiği iki tip yeme davranışı vardır. Birincisi tıbbi tabirlerle “homeostatik yeme”. Yani kişi biyolojik sebepler ile acıkır ve yaşamak için yemeye muhtaçlık duyar. Bir öbür yeme şekli “hedonik yeme”. Yani kişinin zevk almak için yemek yenmesidir… Dimağda insanları etkileyen birtakım armağan merkezleri bulunmaktadır. Örneğin husus bağımlısı bir insan uyuşturucu aldığı vakit o ortamlar uyarılmakta ve münhasıran dopamin denilen memnunluk hormonunun salınımı artmaktadır. Bu hormon sebebi ile kişi yaptığı şeyden büyük bir zevk almakta ve bu davranışı terk etmek istememektedir.

Yemek yeme davranışını şahıslar çok farklı kıymetlendirir, gelgelelim yemek yemenin uyuşturucu düzeneğinden hiçbir farkı yoktur. Kişi tıpkı tesir ile karşı zıdda kalmaktadır. Tıpkı husus bağımlılığı üzere, münhasıran yüksek şekerli, tuzlu, karbonhidratı yüksek olan besinler, dimağda bu armağan merkezini uyararak, dopamini arttırmakta ve şahısta haz hissinin oluşmasına sebep olmaktadır. Birtakım kimseler ameliyat sonrası tekrar o hazzı yakalayabilmek ismine besin tüketmek istemektedir. Bireylerin hayatında negatif gerilim, aksilikler, mutsuzluklar, ıstırap varsa, yemek yiyerek rahatladığını fark ettiyse kimseyi yemekten uzaklaştırmak çok önemli manada zorlaşmaktadır.

Ameliyat sebebi ile şahıslar ne üzere ruhsal durumlar ile karşı zıdda kalabilir?

Kişi çok süratli bir değişim aşamasından geçmektedir. Bilhassa bu hasta öbeği, yeme davranışının gerisindeki ruhsal bozuklukların ne kadar değerli olduğunun farkında değildir. Obezite meselesi yaşayan her hastanın danışabileceği bir yeme bozukluğu mütehassısı olmalıdır. Zira obezitenin altında hem genetik faktörler, hem de psikiyatrik bozukluklar yan alabilmektedir. Bariatrik cerrahiye başvuran hastalarda depresyon, anksiyete bozuklukları, tıkınırca yeme bozukluğu ve gece yeme bozukluğu üzere illetler, öteki obez kümelere nazaran daha ziyade olduğu düşünülmektedir. Bu sebep ile bariatrik cerrahi hastaları farkında olmasalarda ruhsal bir desteğe gereksinim duymaktadır.

“AMELİYAT SONRASINDA CERRAHLAR ‘BU AMELİYAT SONRASI KİLO ALIMI İMKANSIZ’ DİYEBİLİYOR”

Hastalar zayıflamak için birçok prosedür denemektedir. Diyetisyene, akapunktura, hacıya hocaya…

“Peki hiç ruhsal destek almayı düşündünüz mü?” diye sorulduğunda ise, “Yo, hiç düşünmedim. Ne ilgisi olabilir ki?” formunda karşılıklar ile karşı zıdda kalınmaktadır. Bu bilinç olmadığı için de ruhsal destek alma muhtaçlığı bireylerde hissedilmemektedir. Lakin altta yatan durumların da biran evvel tedavi edilmesi gerekmektedir. Şayet ki bu durum tedavi edilmezse kişinin ameliyat olduktan sonra tekrar kilo alma ihtimali literatürde öngörülen nispetin dört beş kat üzerindedir. Kişi ameliyat oluyor, istediği başarıyı gösteremiyor. Yahut bir müddet sonra yine kilo almaya başlıyor. Düşünsenize; son baht olarak ameliyat olmuş, o günü tevellüt günü olarak kutluyorlar, “yeniden yerküreye geldim” diyorlar. Ondan sonra tekrar kilo alınması büyük değil, çok büyük bir depresyona sebep olur. O devir nereye gidecekler? Mesela cerrahına gidiyor, gelgelelim bu üzere durumlarda cerrahlar da tahlilsiz ellerinden maalesefki bir şey gelmiyor; zira literatürün münasebetli gördüğü koşullar doğrultusunda hasta için olması gereken her şeyi uyguluyorlar..

Sonuç iç acıtıyor… Gideceği kimse yok, ortada kalmış bir insan… O yüzden psikoloğun da işin içinde olduğunun bilinmesi gerekiyor. En azından bu türlü bir seçeneğin olduğunu, altta bir kadro ruhsal sorunların yattığını ve bir yardım alabileceğini böylelikle tahlile ulaşabileceğini insanların bilmesi gerekiyor.