Hatice Annemizi Unutulmaz Kılan Hizmet

Hatice Annemizi Unutulmaz Kılan Hizmet Eline aldığı kuru bir hurma dalına dayanarak Resûlüllah’ın kapısına değin gelmiş olan yaşlı bir bayan, içeri girmek arzusunu izhar etmesi üstüne; – Yâ Resûlâllah, kim olduğunu bilmediğimiz bir ihtiyare bayan, zâtınızı bakmak istiyor, dediler Resûli Ekrem Hazretleri: – Müsaade edin, gelsin, buyurdular İhtiyarlıktan âdeta rükû eder halde duran bayan, hurma dalından edindiği asâsına dayana dayana Resûlüllah’ın kapısından içeri girdi, biriki adım ilerledikten daha sonra, kendisini tanıyan Resûlüllah derhal ayağa kalktılar; altlarındaki içi hurma lifi batmış minderlerini göstererek oturmasını istediler Resûlüllah’ın bu kadına gösterdiği hürmet ve alâka, orada hazır yer alan Hazreti Ömer’in dikkatini çekti; hattâ kim olduğunu merak ettiği bu ihtiyareye gösterilen bu ikramı, azıcık da pozitif gibi bulduğu içindir oysa, ihtiyare kalkıp gittikten sonradan: – Yâ Resûlâllah, bu kadın kimdi fakat, kendisine ayağa kalkacak dek derin saygı ettiniz, minderinizi verecek kadar alâka gösteriniz? dedi Resûlüllah’ın cevabı tek cümleden ibaretti: – Bu bayan, bizim Hatîce’nin dostlarındandı! Burada aklımıza şöyle bir sual geliyor: – Resûlüllah Hazretleri, senelerce evvel ölüm etmiş olan Hatice Validemize, niçin bu değin alâkâ duyuyordu ancak, O’nun dostlarına bile ayağa kalkıyor, minderlerini vermek kadirşinâslığında bulunuyorlardı? Hatîce Validemizin kendisini bu derece sevdiren hususiyeti ne idi? Bu sualin cevabını da, Hazreti Âişe Validemizin hazır bulunduğu bir mecliste akıntı eden şu hatırada bulmak mümkündür Fahri Cihan Efendimiz, bir aile sohbetinde, Hazreti Hatîce Validemizi uzun uzun yâdetmiş; bazı hatıraları her yerde anlatarak, geçmiş günlerini dile getirmişti Hazreti Âişe Validemiz: – Yâ Resûlâllah, senelerce evvel ölüp gitmiş olan bir yaşlı kadını, bu kadar hatırlayıp yâdetmekte ne fayda var? Allahü Zülcelâl, size, O’ndan daha genç ve güzelini ihsan etmiş; ağzında kadınsı bile kalmamış bir ihtiyare yerine daha gencini vermiştir, dedi Âişe Validemizin bu sözlerine karşı Resûlüllah Hazretleri’nin, Hz Hatîce Validemizi neden unutmadığını belirten şu cevaplarını, dikkat ve ibretle okumaktayız: – Yâ Âişe! Seneler geçtiği halde Hatîce’yi unutmayışım, O’nun dış güzelliğinden değildir Herkes beni red ve inkâr ettiği zaman, Hatîce bana inandı ve onay etti Etrafımdakiler bana, yalancısın, dediği süre; Hatîce bana, içten söylüyorsun, katiyen çekinme, dedi Millet benden bir pulu esirgediği süre, Hatîce, bütün servetini önüme sürerek bunların tümü emrindedir, istediğin dek harcayabilirsin, dedi Dünyada yalnız kaldığım günlerde, Hatîce, benden katiyen geri kalmadı; bunların hepsi geçicidir, üzülme, ileride bu güçlükleri kolaylıklar takip edecektir, dedi İşte ben, Hatîce’yi, bu fedakârlıkları için unutmuyorum! Hz Hatîce’yi seneler geçtiği halde unutturmayan meziyetleri, Resûlüllah nezdinde, bayan arkadaşına oturduğu minderini verdirecek kadar kazanmış olduğu asalet ve kıymeti; hanımların dikkatlerini çekmelidir Mü’mine hanımlar, İslâm dâvası uğrunda fedakârca çalışan kocalarına engel olmamalı Hatîce annemiz gibi, tüm güç ve imkânlarıyla dâva uğrunda çalışan beylerini destek ile asistan olmalıdırlar