Fazıl Husnu Dağlarcanın butun şiirleri
Fazıl Husnu Dağlarca şiirleri
AF AKŞAMI
Af buyruğuyla acılmıştı hapishane kapısı
Taşıyordu koca burunlar tıraşlı enseler kara ceneler
Dizleri eğri omuzları carpılmış sırtlar cıkık dokuluyordu
Vakitlere kapanmış buyuk karanlıklardan
Taşıyordu vay dokuluyordu vay
Yırtık pis bitli cirkin
Sokağı dolduruyordu terli can uğultusu
Geciriyordu avucunu şaşkınlıkla sacından sacından
9 yıl yatmış
Kolunda anası kucağında yavrusu
Doldurmustu kapının onunu kalabalık
Kimi ta dağ koylerinden koşmuş
Kimi ta denizlerden
Bir ozlem sarmış bağrı olumden yuce
Sevgiyle arıyorlar parcalarını
Heybelerinde ekmek destilerinde su
Bir turlu inanamıyordu sokaklara sokaklara
20 yıl yatmış
Gonullere sığmaz olmuş kavuşmak duygusu
Oyle sarılır ki gecmişe
Erir goğsu goğsunde tutuklunun
Pişmanlık kavaklar tarlalar davarlar icin
Pişmanlık gemilere duğunlere ırmaklara
Pişmanlık beşiklerden kağnılardan sessiz
Yerce gokce değil insan dolusu
Cılgınca kucaklıyordu hepimizi hepimizi
5 bucuk yıl yatmış
Taşar icerde kalanların sorusu
Cubuk demirler arkasından maviliğe
Hem esenliğe ermiş hem yaşlı yelcek
Bir yurt turkusu yeniler karanlığı
Zaman yeğnik değildir yeğniktir
Don de gor ananı belleyecek
Boş koğuşlar kurmuş pusu
Sonuk gozu aydınlıkla buyuyordu buyuyordu
8 yıl yatmış
Cıkınlarda gecenin binlerce gecenin uyunmamış uykusu
Bir yorgunluk cokunce yurunmuş yeryuzunden
Kalabalıkta dağılır birer ikişer ozgur
Doğuya batıya kuzeye guneye ozgur
Yureklerinde bir cığ
Yaşamak sevinci vay
Yaşamak korkusu
İnmeli yani sıcrıyordu havaya havaya
17 yıl yatmış
AĞIR HASTA
Ufleme bana anneciğim korkuyorum,
Dua edip edip, geceleri
Hastayım ama ne kadar guzel
Gidiyor yuzer gibi vucudumun bir yeri
Nicin boyle ortmuşler ustumu
Cok muntazam, ki bana huzun verir
Ağarırken uzak ruzgarlar icinde
Oyuncaklar gibi şehir
Gozlerim ortuk fakat yuzumle goruyorum
Ağlıyorsun, nur gibi
Beraber duyuyoruz yavaş ve tenha
Duvardaki resimlerle, nasibi
Anneciğim, buyuyorum ben şimdi,
Buyuyor gollerde kamış
Fakat değnekten atım nerde
Kardeşim su versin ona, susamış
Fazıl Husnu Dağlarca şiirleri
AF AKŞAMI
Af buyruğuyla acılmıştı hapishane kapısı
Taşıyordu koca burunlar tıraşlı enseler kara ceneler
Dizleri eğri omuzları carpılmış sırtlar cıkık dokuluyordu
Vakitlere kapanmış buyuk karanlıklardan
Taşıyordu vay dokuluyordu vay
Yırtık pis bitli cirkin
Sokağı dolduruyordu terli can uğultusu
Geciriyordu avucunu şaşkınlıkla sacından sacından
9 yıl yatmış
Kolunda anası kucağında yavrusu
Doldurmustu kapının onunu kalabalık
Kimi ta dağ koylerinden koşmuş
Kimi ta denizlerden
Bir ozlem sarmış bağrı olumden yuce
Sevgiyle arıyorlar parcalarını
Heybelerinde ekmek destilerinde su
Bir turlu inanamıyordu sokaklara sokaklara
20 yıl yatmış
Gonullere sığmaz olmuş kavuşmak duygusu
Oyle sarılır ki gecmişe
Erir goğsu goğsunde tutuklunun
Pişmanlık kavaklar tarlalar davarlar icin
Pişmanlık gemilere duğunlere ırmaklara
Pişmanlık beşiklerden kağnılardan sessiz
Yerce gokce değil insan dolusu
Cılgınca kucaklıyordu hepimizi hepimizi
5 bucuk yıl yatmış
Taşar icerde kalanların sorusu
Cubuk demirler arkasından maviliğe
Hem esenliğe ermiş hem yaşlı yelcek
Bir yurt turkusu yeniler karanlığı
Zaman yeğnik değildir yeğniktir
Don de gor ananı belleyecek
Boş koğuşlar kurmuş pusu
Sonuk gozu aydınlıkla buyuyordu buyuyordu
8 yıl yatmış
Cıkınlarda gecenin binlerce gecenin uyunmamış uykusu
Bir yorgunluk cokunce yurunmuş yeryuzunden
Kalabalıkta dağılır birer ikişer ozgur
Doğuya batıya kuzeye guneye ozgur
Yureklerinde bir cığ
Yaşamak sevinci vay
Yaşamak korkusu
İnmeli yani sıcrıyordu havaya havaya
17 yıl yatmış
AĞIR HASTA
Ufleme bana anneciğim korkuyorum,
Dua edip edip, geceleri
Hastayım ama ne kadar guzel
Gidiyor yuzer gibi vucudumun bir yeri
Nicin boyle ortmuşler ustumu
Cok muntazam, ki bana huzun verir
Ağarırken uzak ruzgarlar icinde
Oyuncaklar gibi şehir
Gozlerim ortuk fakat yuzumle goruyorum
Ağlıyorsun, nur gibi
Beraber duyuyoruz yavaş ve tenha
Duvardaki resimlerle, nasibi
Anneciğim, buyuyorum ben şimdi,
Buyuyor gollerde kamış
Fakat değnekten atım nerde
Kardeşim su versin ona, susamış