Fahriye Abla

hava keskin bir komur kokusuyla dolar
kapanırdı daha gun batmadan kapılar
bu afyon ruhu gibi baygın mahalleden
hayalimde tek cizgi bir sen kalmışsın sen!
hulyasındaki geniş aydınlığa gulen
gozlerin , dişlerin ve akpak gerdanınla
ne guzel komşumuzdun sen fahriye abla

eviniz kutu gibi kucucuk bir evdi
sarmaşıklarla balkonu ortuk bir evdi
guneşin batmasına yakın saatlerde
yıkanırdı golgesi kuytu bir derede
yaz kış yeşil bir saksı ıtır pencerede
bahcede akasyalar acardı baharla
ne şirin komşumuzdun fahriye abla

once upuzun sonra kesik sacın vardı
tenin buğdaysı , boyun bir başak kadardı
icini gıcıklardı butun erkeklerin
altın bileziklerle dolu bileklerin
acılırdı ruzgarda kısa eteklerin
acık sacık şarkılar soylerdin en fazla
ne capkın komşumuzdun sen fahriye abla

gonul verdin derlerdi o delikanlıya
en sonunda varmışsın bir erzincanlıya
bilmem şimdi hala bu ilk kocanda mısın
hala dağları karlı erzincanda mısın
bırak gecmiş gunleri gonlum hatırlasın
hatırada kalan şeyler değişmez zamanda
ne vefalı komşumuzdun sen fahriye abla

Ahmet Muhip DIRANAS