Conan Unconquered - İnceleme

Westwood’un kapanması aradan geçen bu kadar yıla karşın strateji sevenler için kanayan bir yaradır hâlâ. O denli ya… Bize Command & Conquer üzere olağanüstü bir seri ve Yuri üzere unutulmaz karakterler kazandıran bir stüdyodan bahsediyoruz ne de olsa.

Tıpkı şeyi, biraz farklı bir pencereden Conan için de söylemek mümkün. Yıllardır Kimmeryalı barbarımızı şahsen yönettiğimiz ve düşmanlarımızın kellesini aldığımız bir aksiyon oyununu bekler dururuz. Fakat gelin görün ki bir periyot devletimizin en çok sevilen çizgi-roman kahramanı olan Conan, görüntü oyun yerküresinde ismine yaraşır bir prodüksiyona hiçbir devir tam manasıyla kavuşamadı.

İşte bu yüzden Petroglyph Games’in, yani eski Westwood çalışanlarının Barbar Conan temalı bir strateji oyunu yaptığını duyduğumda velev istemez heyecanlanmıştım. Ne de olsa bugüne dek Star Wars: Empire At War, Grey Goo ve 8-Bit Armies üzere başarılı işlere imza atmış bir stüdyo vardı işin içinde. Eh, Kimmeryalımızın komuta ettiği orduları yönettiğimiz ve envai çeşit düşmana karşı savaştığımız bir strateji oyunu da kulağa hiç üzücü gelmiyordu hani. Lakin kâğıt üzerinde pek düzgün görünen bu fikir, meal veremediğim birtakım tasarım kararları yüzünden potansiyelini önemli manada ıskalamış ne yazık ki…


Crom, ölüleri say!

Conan Unconquered bildiğimiz, alıştığımız biçimde bir GZS değil. Onun bölgesine kısa vade evvel hayli olumlu icmaller alan They Are Billions’ın müsaadeden gitmiş yapımcılar. Yani önümüzde üs kurup, adam çıkartıp düşman ordusunun üssünü bacağımız bir oyun yok. Onun mahalline giderek kalabalıklaşan düşman akınlarına karşı kalemimizi himayemiz gerekiyor. Bunun için de etrafa surlar çekmeli, nöbetçi kuleleri dikip üzerlerine okçular yerleştirmeli, gerekli menşeleri toplamak için binalar inşa etmeli ve savunmamızı güçlendirebilecek teknolojileri araştırmalıyız. Menşe idaresi ve kule savunma mekaniklerinin bir cins karışımı olarak özetleyebiliriz oyunu yani. Ki aslında Petroglyph çalışanları da taaa birinci geliştirici görüntülerinden beri bu türlü bir yol izleyeceklerini açıkça söylüyordu.

Açık konuşmak gerekirse They Are Billions’ı oynamadım, o yüzden ikisi arasında bir karşılaştırma yapamayacağım. Ancak Conan Unconquered’ın bu işi âlâ kıvırdığını söylemek kısmen mümkün. Oyun sizi daima diken üstünde tutacak halde tasarlanmış. Ordu kurabilmek için adama, adam üretebilmek için meskenlere, hane yapabilmek için oduna, odun kesebilmek içinse yeniden adama gereksiniminiz var. Bu türlü bir kısır döngünün ortasına atıyor oyun sizi. Bu yüzden asılları yönetimli kullanmalı, bir sonraki hamlenizi dikkatle hesaplamalısınız. Aksi takdirde yüzlerce kişilik, kalabalık öbekler hâlinde saldıran düşmanlara karşı hiçbir bahtınız kalmıyor. Zira oyun cidden çetin ve günah affetmiyor. Yeniden de istikrarlı olduğunu söylemek mümkün.


Düşmanlar demişken, başta yalnızca kılıçlı yahut yaylı adamlar hâlinde saldırırken çok çabuk bir formda seviye atlayarak atlı süvarilere, mancınıklara ve büyücülere kavuşuyorlar. Daha sonra da dev örümcekler, kocaman akrepler, ateş devleri ve devasa yarasalar üzere canavarlar da katılıyor onlara. Yarasaların sur mur dinlemeyip üssünüze direkt dalması ve örümceklerin duvarların üstünden geçebilmesi üzere çok beğenilen ayrıntılar var. Bunların dışında birtakım haritalarda çok güçlü nesneleri koruyan, devasa canavarlar ve varlıklar da var. Şayet bunlardan birini yenmeyi başarırsanız o büyülü nesneyi kahramanınıza verebiliyorsunuz. Ek olarak kum fırtınası ve cesetlerden hastalık kapmak üzere mekanikler de var oyunda.

Saf bizim elimizde armut toplamıyor. Kısım başlarında istersek Conan’ı istersek de Korsan Valeria’yı seçebiliyoruz. Bunun dışında Büyücü Kalanthes ve Kral Conan da oyunda var lakin kendileriyle oynayabilmek için birinci gün DLC’sini satın almak zorundayız. Her karakter tecrübe puanı topladıkça seviye atlıyor ve şahsi bir yeteneği açılıyor. Bu yetenek sayesinde düşman güruhları önünde hatırı sayılır bir avantaj elde edebiliyoruz. Bunun yanı sıra alışılagelmiş adamlarımız da seviye atlayıp daha yetenekli erler hâline gelebiliyor. Kahramanlar beş defa seviye atlarken başka birimlerdeyse bu sayı yalnızca bir.


Oyunun en sevdiğim kısımlarından biri mutlaka müzikleri oldu. Arada Civilization V’ten de hatırlayabileceğiniz, yanılmıyorsam Ömer Faruk Tekbilek’e ilişkin olan Osmanlı ezgileri bile var. Onun dışında seslendirmeleri olsun, grafikleri olsun bir strateji oyunu için beni tatmin etmeyi başardılar.

Ne umduk, ne bulduk

Gel gelelim buraya kadar anlattığım her şey oyunun vasat yanları tarafından gölgede bırakılıyor. Bir kez Conan Unconquered içerik manasında çok ancak çok kısır bir oyun. Elimizde yalnızca beş vazifeden oluşan bir senaryo modu ile bir de “Unconquered” denen sonsuz (endless) mod var. Oyunun konusu Robert E. Howard’ın “Kara Dev” (Black Colossus) isimli kısa hikâyesi üstüne kurulmuş. Ancak senaryo menaryo hak getire. Hesapta Conan’ın o hikâyede koruduğu Khoraja toprakları için çarpışıyoruz. Fakat ne bir ara görüntü var ne de bahis anlatımı. Senaryo namına görebileceğiniz tek şey hizmet başlarındaki birkaç satırdan ibaret.
İşin berbatı senaryo modundaki bu beş haritadan birincisinin zati bir eğitim vazifesi olması. Yalnızca 5 düşman akınıyla karşılaştığınız bu kısım şıp diye bitiveriyor. Böylelikle geçmişe sırf 4 kısım kalmış oluyor. Haydi onu geçtim, her kısım başında kahramanınızın tüm yetenekleri sıfırlanıyor. Rütbe atlattığınız adamlar da kayboluyor ve her şeye en baştan başlamak zorunda kalıyorsunuz. Ayrıyeten hiçbir devir görüntülerde gösterilen o devasa orduları da kuramıyorsunuz. Düşmanlar yüzlerce kişilik ordularla surlarınıza dayanırken siz gerinizde üç kılıçlı adam, kulelerinizde birkaç mızraklıyla savunuyorsunuz kentinizi. Hani tahminen 25. dalgadan sonra bizim ordumuz da büyüyordur lakin o noktaya kadar dayanmak mesele…

Oyun Khoraja topraklarında geçtiği için elimizdeki tek harita çeşidi çöl. Hasebiyle hangi kısmı seçerseniz seçin karşılaştığınız şey birebir çölün biraz daha değişiği oluyor. Hikâye modunda haritaların rastgele oluşturulmaması da bir öbür eksi. Tamam, 2. oynayışımızda düşmanların nereden geleceğini ve nerelere sur çekmemiz gerektiğini bilmek bize bir avantaj sağlamasına sağlıyor. Ancak bu durum oyunun tekrar oynanılabilirliğini de büyük ölçüde baltalıyor.

En büyük hayal kırıklığıysa uğrunda medyalar çektikleri, aklımızı başından alacağını tez ettikleri co-op modu oldu. Neden mi? Zira senaryo modunu co-op olarak oynayamıyorsunuz. Yalnızca ve yalnızca bir arkadaşınızla birlikte açtığınız, rastgele bir haritada var co-op seçeneği. Her ne kadar bu halde oynamak sefalı olsa da hedefsiz olduğu gerçeğini de değiştirmiyor. Dahası oyunda çok oyunculu (multiplayer) ya da karşılıklı savaşma (skirmish) seçenekleri de yok. Sadece iki karakterle oynayabilmemiz, geri kalan iki tanesiniyse DLC duvarının gerisine saklaması da bir vesair büyük eksisi.
Oldu mu artık, oldu mu ya?

Velhasıl yeterli bir potansiyeli olan lakin bunu muvaffakiyetle kullanamayan bir prodüksiyon var önümüzde. Velev tam bir oyun bile değil de yarım oyun güya. Erken Erişim olarak çıksa kimse yadırgamazdı muhtemelen. Fakat yalnızca beş vazife ve iki kahraman içermesi şu hâliyle kabul edilebilecek üzere değil. Tahminen bütçeleri yetmemiştir diye düşünmeden edemiyor insan. Tahminen de ileride fiyatsız güncellemelerle oyunu geliştirip daha uygun hâle getirebilirler. Lakin şayet o içerikleri DLC olarak satmak için çıkardılarsa vay hâllerine…