Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
En az 4 hafta boyunca ortalama 7-9 yaş civarında görülen, evladın meskenden ya da konutta bağlandığı bireyden ayrılmaya bağlı olarak gelişim seviyesine nazaran beklenenden ziyade ve yineleyici olarak telaş duyması formudur.
Evlat bağlandığı insanları yitireceğine ya da onların başına bir iş geleceğine inanır. Ayrılma korkusu nedeniyle mektebe ya da gayrı bir tarafa gitmek istemez.
Bu bozuklukta evlat kendisi için kıymetli işlevsellik yerlerinde yani mektepte, mektep dışı arkadaş bağlantılarında ve çevre yaşantısında güçlükler yaşar.
Bu bozukluğun oluşumunda çeşitli risk etmenleri vardır. Mekteple ilgili yaşanan kimi aksilikler, yeni kardeş tevellüdü, bir yakının irtihali, evladın anne-babasından uzun mühlet farklı kalması, anne-çocuk bağlantısında karşılıklı bağımlılık, üzerinde durulan risklerdendir.
Bu endişeler münasip ebeveyn tavırları ve mektebin desteği ile ortadan kalkabilir.
Yapılan araştırmalar, genetik özellikler ve kalıtımın yanı sıra, çevresel etkileşimlerin ve ebeveyn özelliklerinin de bu bozuklukta belirleyici olduğunu saptamışlardır. Evlat daha evvelki gelişim devirlerinden geçişte sıkıntılar yaşamış ve başarısız olmuştur.
Bilhassa panik bozukluk tanısı alan validelerin evlatlarında ayrılma telaşı topluluktaki evlatlara nazaran çok daha çokça orantıdadır. Ayrılma anksiyetesi olan evlatların bir numara kademe akrabalarında da bu bozukluğun görülme riski yüksektir.
Bozukluğun gelişiminde kıymetli bir etken anne-çocuk ilgisinin niteliğidir. Evlada ölçüsüz düşkün, sorumluluk vermeyen, haddinden fazla disiplin uygulayan, sınırlayan, ya da ihmal eden, örnek olmak mahalline yalnızca ve daima uyaran itimat vermeyen, suçlayıcı, fizikî ya da ruhsal dertleri olan ebeveynler evladın gelişim aşamalarını sağlıklı bir biçimde atlatmasını engellerler ve bu evlatlar ileride armoni sıkıntıları yaşarlar.
Evladın başta ebeveyni olmak üzere tüm etrafı ile kurduğu ilgide evladın mizaç özellikleri ile ebeveynlerin tavır ve davranışları kıymetli bir rol oynamaktadır.
Buradaki tedavi formu çok cepheli bir tedavi formudur. Yani hem ebeveynlerin hem de evladı gaye alan yaklaşımlar kullanılır. Bu yaklaşımlar hem şiddetli vakalarda ilaç tedavisi olabilir. Yapılan araştırmalar ilaç tedavisi ve bilişsel-davranışçı terapilerin birlikte uygulandığı durumlarda %81 bir güzelleşme tespit etmişlerdir.
Evlat bağlandığı insanları yitireceğine ya da onların başına bir iş geleceğine inanır. Ayrılma korkusu nedeniyle mektebe ya da gayrı bir tarafa gitmek istemez.
Bu bozuklukta evlat kendisi için kıymetli işlevsellik yerlerinde yani mektepte, mektep dışı arkadaş bağlantılarında ve çevre yaşantısında güçlükler yaşar.
Bu bozukluğun oluşumunda çeşitli risk etmenleri vardır. Mekteple ilgili yaşanan kimi aksilikler, yeni kardeş tevellüdü, bir yakının irtihali, evladın anne-babasından uzun mühlet farklı kalması, anne-çocuk bağlantısında karşılıklı bağımlılık, üzerinde durulan risklerdendir.
Bu endişeler münasip ebeveyn tavırları ve mektebin desteği ile ortadan kalkabilir.
Yapılan araştırmalar, genetik özellikler ve kalıtımın yanı sıra, çevresel etkileşimlerin ve ebeveyn özelliklerinin de bu bozuklukta belirleyici olduğunu saptamışlardır. Evlat daha evvelki gelişim devirlerinden geçişte sıkıntılar yaşamış ve başarısız olmuştur.
Bilhassa panik bozukluk tanısı alan validelerin evlatlarında ayrılma telaşı topluluktaki evlatlara nazaran çok daha çokça orantıdadır. Ayrılma anksiyetesi olan evlatların bir numara kademe akrabalarında da bu bozukluğun görülme riski yüksektir.
Bozukluğun gelişiminde kıymetli bir etken anne-çocuk ilgisinin niteliğidir. Evlada ölçüsüz düşkün, sorumluluk vermeyen, haddinden fazla disiplin uygulayan, sınırlayan, ya da ihmal eden, örnek olmak mahalline yalnızca ve daima uyaran itimat vermeyen, suçlayıcı, fizikî ya da ruhsal dertleri olan ebeveynler evladın gelişim aşamalarını sağlıklı bir biçimde atlatmasını engellerler ve bu evlatlar ileride armoni sıkıntıları yaşarlar.
Evladın başta ebeveyni olmak üzere tüm etrafı ile kurduğu ilgide evladın mizaç özellikleri ile ebeveynlerin tavır ve davranışları kıymetli bir rol oynamaktadır.
Buradaki tedavi formu çok cepheli bir tedavi formudur. Yani hem ebeveynlerin hem de evladı gaye alan yaklaşımlar kullanılır. Bu yaklaşımlar hem şiddetli vakalarda ilaç tedavisi olabilir. Yapılan araştırmalar ilaç tedavisi ve bilişsel-davranışçı terapilerin birlikte uygulandığı durumlarda %81 bir güzelleşme tespit etmişlerdir.
