Çocuğunuzu Diğer Çocuklarla Kıyaslamayın!..

Çocuğunuzu Diğer Çocuklarla Kıyaslamayın! çocuğunuzu kıyaslamayın, hatalı yaklaşımlar, öneriler, tavsiyeler, çocuk psikolojisi, ile ilgili bilgileri burada bulabilirsiniz 1548757170 1548757170 cocugunuzudigercocuklarlakiyaslamayin5c5028b75f470cocugunuzudigercocuklarlakiyaslamayin5c5028b75f470 cocugunuzudigercocuklarlakiyaslamayin5c5028b75f470 Sevgili melekler, Çocuk yetiştirirken yapılan en büyük hatalardan biri çocuğa başkalarını misal göstermek,''filanca şöyle yapıyor,sen niye yapmıyorsun?'' biçiminde yaklaşımlarda bulunmaktırBu tarz söylemler çocukların minicik kalplerinde onarılmaz yaralar açarKonuyla ilgili olarak ,Bilirkişi Danışman Psikolog Şeyma Doğramacı'nın sözlerine kulak verelim: Böylesi bir konuşma çocuğu ayrıca başkaları ile kıyaslarken, hem de kendisini davranışlarını, beğenilerini değiştirmesini istediğinizi, çünkü bunların “iyi” olmadığı; başka birilerine ait özellikleri edinmesini istediğinizi, çünkü bunların “iyi” olduğu iddiasını taşır Nedir başkalarınıın özellikleriniin “iyi” yanı fakat, çocuğumuzun da öyle olmasını tercih ederiz? Bu sorunun cevabı çokça “herkes pek yapıyor, açık konuşmak gerekirse budur, böyle başarılı olunur” türü daha da büyük iddialardır “Sen de niye başkaları gibi değilsin?” sorusunun ardında ister; kıyaslamaya dönük ve bunun sonucunda başkalarının daha “iyi” olduğuna inanan “mantık” olsun, ister “senin nasıl olduğun kayda değer yok, ben senin nasıl olduğun kayda değer değil, ben senin başka türlü olmanı istiyorum ” türü istek olsun, netice; kişiye öbür olma izni vermeyen, katı bir zihin stilinin dışa vurumudur Diğer birilerine benzemesini istediğimiz çocuğumuzun davranışları, beğenileri, konuşması bizi yalnızca bambaşka olduğu, bize ve yakın çevremize tanıdık olmayan geldiği için bu denli rahatsız ediyor olabilir mi acaba? Çocuğumuzdaki bu cins farklılıklar, değişik alaka alanları, öbür davranma stilleri, sık sık görülmeyen duyarlılıklar ille de törpülenmesi ve değiştirilmesi gereken “zararlı” şeyler midir? Yoksa bu tür farklılıkları çocuğun kendine has kişiliğinin oluşmasında gösterge niteliği taşıyan özellikleri olarak da düşünebilir miyiz? Bu olasılığı düşünmeden başka çocuklarla kıyaslayıp, onlara benzetmeye uğraşırsak, çocuğun kişisel gelişmesini sınırlamamız, onu kendi arzu ettiğimiz sınırlar içine hapsetmeye çalışmamız söz konusu olacaktır Böyle bir çaba ve süreç hem çcuk ayrıca de annebaba adına kuvvet ve yapratıcı olacaktır Öncellikle annebaba çocuklarının öbür özelliklerini “olmaması” gereken bir şey gibi görecekleri için kendilerini üzeceklerdir daha sonra çocuğu diğer çocuklarla kıyaslayıp, ona “sen iyi değilsin, o iyi” mesajı verip, çocuğun kendisi ile ilgili olumsuz düşünceler edinmesine vesile olacaklardır Çocuk zaman içerisinde ya bu önerilere annebabanın arzusunu gerçekleştirmek ve kendini “dürüstiyi” edebilmek için uymaya gayret edecek ve kendi doğasına bambaşka gelen tavırları çözümsemeye çalışıp, sinecektir veya bu çaba onu kızgın, hırçın ve isyankar yapacak, kendi mutsuzluğunu konut içi yaşantısına da yansıtıp tüm aileyi huzursuz edebilecektir Şehvetli olarak yaşanan bu olumsuzlukların yanı sıra, çocuk annebabasının bu tutumundan “kıyaslamayı” öğrenecek ve bunu onlara kdönük de uygulayabilecektir “Niye siz de başkalarının annebabaları gibi değilsiniz? Neden onların aldıklarını almıyor, onların izin verdiği şeyleri kabul etmiyorsunuz” gibi sorularla gerçekleşmesi muhtemel olmayan beklentilerinden ötürü annebabaya öfke duyabilecektir Nasıl ancak zamanında annebaba çocuğun bireyselliğini, farklılığını ve bu farklılık içindeki güzelliklerini kabul etmeyip ondan başkalarının özelliklerini beklemişlerse, bir dönem sonradan çocuk da annebabasını ve kendi ailesini bütün öbür özellikleri ile bir bütünüyle kabul etmekte zorlanıp, “keşke başkalarının annebabası gibi olsanız” hayaline kapılabilecektir Böyle bir beklentinin ne çocuğu diğer çocuklarla kıyaslaması bumerang gibi dönüp kendilerine çarpacaktır id Karşılaştırma (mukayese) tavrını çocuk eğitimi ve toplumsal gelişme açısından ele aldığımızda ise, böylesi bir tutumun bireyselliği kabul etmediğini, hoşgörüye yer vermediğini, çeşitliliğe imkan tanımadığını anlatmak fazla hatalı olmaz sanırım Ancak, çocukların evde başlayıp, okulda devam eden eğitiminde çeşitliliğe ve farklı olmaya gösterilecek hassasiyetin, konun kişi ve toplum üyesi olarak gelişmesinde çok olumlu rolü olduğuna inanıyorum Çocuk eğitiminde “çeşitliliğin” eğitici yanı olduğu çoğu kez vurgulanan bir tatbik Bebeklikten başlayarak görsel çevresi zenginleştirilen, ayrı oyuncak, insan, faaliyet ile donatılan çocukların daha fazla şey algılayabilip daha tez gelişebilecekleri biliniyor Çocuğu öbür birey ve etkinliklerle kuşatmamız onların birbirlerinden öbür nitelik ve maharet alanlarının görünme şansını arttıracak ve her çocuğa kendine has özellikleri geliştirme imkanı tanıyacaktır Her çocuğun spor, sanat, el becerisi, müzik, okuma, matematik ve öteki birçok alanda eşit düzeyde başarılı olması beklenemeyeceği için hedef onları bu kalıplara ve hepsine sokmaya kastetmek yok, mümkün çokça değişik alanlarda kendini denemesine yardım etmek olabilir Böylece çocuk kendini ifade edebileceği, beğendiği, kendine güzel gelen bir yol bulup onu geliştirebilir ve ille başkalarına benzeme gereği duymaz, kendini buna zorlamaz Zaten toplumda böylesi bambaşka alanlarda maharet bildiren kişiler oluşmasına müsade verilmezse, toplum yaşantısının kaliteli bir şekilde çeşitlenmesine olasılık tanımamış olacaktır Şahısların benzer şeyler yapıp,benzer şekilde düşünmesi çoğulcu sistemlere ve akıl gelişmesine geçişe müsade vermeyecektir Bütün bu kaygılardan nedeniyle, çocuk eğitiminde annebaba ve eğitimci olarak “senin neyin bambaşka?” sorusunu düşünmemiz ve çocuğa düşündürtmemiz faydalı olur kanısındayım