Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
Çocukların davranışlarını değerlendirirken düşülen tuzaklardan biri de ortaya çıkan davranışın geçeceği, müdahale edilmesi gerekmediği tarafındaki inanıştır.
Çocuklar her davranışıyla bize bir şey anlatmak ister.
Bebekler doğduğu andan itibaren ağlamayı açlığını ve hoşnutsuzluğunu bildirmek, rahatlamak için kullanır.
Biraz büyüdüklerinde söyleneni anladıkları lakin sözleri tam kullanamadıkları işaretlerle mutabakata çalıştıkları evre gelir. (Ağlama her kademede eşlik edecektir.)
Sonra tabirler oluşturmaya başlarlar.
Çocuk sözel tabirleri kullanmaya başladığında güya her şeyi anlatabilirmiş gelir.
Meğer ki çocuk sözleri kadar dünyayla sözel bağlar kurar.
En temelde bildiği yeniden davranışlarıyla, oyunlarıyla kederini anlatmaktır.
Çocuğu gözlemlemek çok değerlidir.
Hiçbir davranış geçiştirilmeden lakin doğal akışını da bozmadan müşahede yapmak gerekir.
Değişen ne?
Çok hareketli, çok sakin.
Daha çok oynuyor.
Daha az oynuyor.
Daima odasında vakit geçiriyor.
Uykusu, yemesi, dikkati…
Çocukları gözlemleyerek pek çok sorun davranışı oluşmadan bile önleyebilirsiniz.
“Çocuk ilgi istiyor” o vakit ilgi gösterebilirsiniz. Daha fazla vakit geçirebilirsiniz, özel vakitler yaratabilirsiniz.
“Çok hırçın.” Neden? Son devirde ne değişti? Ebeveyn olarak benim his durumum nasıl?
“Sürekli odasında.” Öncelikle odasında inançta mi? Odasında ne yapıyor? Toplumsal medyada uygunsuz imajlara, denetimsiz internet kullanımına maruz kalıyor olabilir mi? Ergenliğin yalnız kalma gereksinimi mı yoksa içine çekildiği bir durum mu var?
Gözden kaçırılan davranışlar büyüyünce çocuğun mizacı ve içinde bulunduğu bağlama nazaran hal değiştirir. Hakkında konuşulmayan hisler, kanılar ve davranışlar bir yerlerde depolanır.
Yok sayılan çocuk yok saymayı öğrenir.
Duygusal gereksinimleri tam olarak giderilmeden bir yanı eksik büyür.
Ve büyüdüğünde o yaralarını yatıştırırken kullanmayı öğrendiği teknikleri hayatı boyunca yanında taşır ve misal durumlarda o da kendini en güzel bildiği yolla yatıştırır.
Çocuğumuza verdiğimiz bildiriler onların dünyaya ve kendilerine ait temel inanç sistemlerinin olumsuz olmasına, sorun çözme maharetlerinin gereğince gelişmemesine sebep olabilir.
Büyünce geçmez dönüşür. Çoğunlukla yetişkin hayata olumsuzluk taşıyan bu dönüşümün nereden kaynaklandığını fark etmek çok uzun vakit alabilir.
