bizi tanimaz oldun

bizi tanimaz oldun Bizi Tanımaz Oldun Bir Ramazânı şerîf ayında türbesinin inşâsı esnasında bu işle meşgul olanlar, oruç olmaları sebebiyle kabri yanına ona aleyhinde lâzım olan yazınsal bütün gösterememişlerdi Türbe inşâsında çalışan ustalar edebe uymayan şekilde ayaklarını uzatarak oturmuşlardı Yeniden bir defâsında kabri yanında böyle ayaklarını uzatıp oturdukları sırada, Sâfî Efendinin rûhâniyeti kendi sûretinde göründü Ayaklarını uzatıp oturanlara gülümseme edip, aralarından İbrâhim adındaki kimseye; İbrâhim Bey! Artık sen büyüdün bizi tanımaz oldundedi Hemen yerinden fırlayıp; Aman efendim ben kimim ama sizi saymayayımdiyerek, ağladı Fazla gözyaşı döktü Sonradan ayaklarına kapanıp affetmesini istedi O böyle ağlayıp yalvararak affetmesini isteyince onu affetti Kendinden öyle geçmişti ama, affedilince kendini toparlayabildi Artık bu hâdiseden daha sonra türbenin yanına yaklaşırken tâ uzaktan ayakta durarak terbiye gösterirdi Bu menkıbeyi yazan müellif şöyle demektedir: Bunu anlatmaktan maksadım nefsin terbiyesi içindir Allahü teâlânın sevgili kulu olan bir mürşidi kâmil, yetişmiş ve yetiştirebilen bir kılavuz, mahâretli, mesleğinde mütehassıs bir doktor gibidir Talebesinin ıslahı ve yetişmeleri için ne lâzım olursa, ona göre muâmele eder Kimisine sert muâmele eder Çünkü övgü ona zararlıdır Bâzısına da yumuşak muâmele eder Her talebe meşrebine, yapısına, huyuna göre edep edilir Eğer bunun tersi yapılırsa, rehber ne kadar mâhir olursa olsun talebe onu herhangi bir sûretle inkâra kalkışır Buna gücü yetmezse istikâmetine hasar verir Güneş her meyveye ve bitkiye yapısına kadar parlar Meyve tatlı ise tadını, acı ise acılığını artırır Mürşidi kâmiller de talebenin meşrebine, hâline bakıp ona kadar yetiştirirler