Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
İnsanlığın, sosyolojik olarak bir topluluk özelliği kazanmaya başladığı devirlerde, aksakallı bir bilge:
Al bu otu ye, dedi mecali tükenmiş iniltiler içindeki kadına!
Ondan çok sonra bir tarihlerde, Lokman Tabip and içti ölümsüzlük otunu bulmaya.
Neredeyse her şifacının ülküsünde bir ölümsüzlük iksiri başköşeye yerleştirildi; asrî diye isimlendirilen devirlere değin.
Yıl 1989;
Buldum, diye bağırdı çılgının biri!
Nasıl düşündü, nereden aklına geldi ise artık, en güzelini kendisi bilen İngiliz patolog; kobalamin desteği ile iki ay üzere kısa bir müddette yanak mukoza “displazisinde” (kanser öncülü) tam bir düzgünleşme sağlandığını keşfetti.
Sonrasında ise, bu mevzuda 20 yıl kadar sessizliğe gömüldü tıp dünyası!
Kanser kemoterapi protokollerinin (üçlü, dörtlü ilaç kombinasyonları) oluşturulmaya başlandığı yıllardı o yıllar!
Bütün araştırmalar, her birinin bir adedinin satış fiyatı bile bin dolarları bulan kanser ilaçları üzerine ağırlaşmıştı.
Kimseler sebeplerle ilgilenmiyordu.
Sonuçlar üzerinde para vardı, rant vardı.
Onlarca ilaç tam deva olmadı onca para pul da bir sonuç vermedi.
Sonra genetik furyası başladı.
Her illete bir genetik alt yapı monte edilmeye çalışıldı, oturmadı.
Zira bir cins yalan söyleme sanatı olan istatistiğin bakış penceresine hapsolan bilim kişileri; kanıta dayalı tıp desturuna saplanıp “hasta vardır hastalık yoktur” prensibini pas geçmeye başlamışlardı.
Ve nihayet genetikten bir çıkış yolu bulamayan araştırmacılar; fizikteki çıkmazlara saplananların sarıldığı kuantum olgusu üzere “epigenetik” diye bir kavrama yaslanmak zorunda kaldılar.
“Epigenetik”, bütün illetlerin sebebine dönük araştırmaların ilham menşesi olmaya başladığından beri başa dönüldü. Muhit, beslenme, mineraller, vitaminler, oksidan faktörler tekrar kıymet kazanmaya ve araştırılmaya başlandı.
Kimi değersizmiş üzere duran faktörlerin aslında vazgeçilmez olması gerektiği ortaya çıkmaya başladı.
Böylelikle destek yani “suplamenter” tedavi diye yeni bir yaklaşım literatürümüze yerleşmiş oldu.
Yanak mukoza “displazisi”, mide, göğüs, rahim ağzı, kalın barsak, karaciğer üzere organlara ilişkin kanserler ile nörolojik, hematolojik ve psikiyatrik birçok rahatsızlık kobalamin eksikliği ile ilişkilendirilmeye başlandı.
Kobalaminde (vitamin B12) yalnızca proteinli besinlerde bulunuyordu.
Kutsal metinleri tahrif ederek Hıristiyanlık ismi altında bir ideoloji yaratmış olan insan taciri sapkın topluluklara haddini bildiren ve nam-ı “Tanrının Kırbacı” olan adam; periyodun en kudretli hükümdarı olmasının yanında birebir devranda en zeki bilgesi olduğunu, erlerine “sadece et yiyin ve su için” diyerek tarihin sahifelerine not ettiriyordu.
Hun İmparatoru Atila’nın ne demek istediği lakin 1500 yıl sonra anlaşılabilecekti.
Al bu eti ye! diyordu asrî vakitlerin bilgesi!?
Al bu otu ye, dedi mecali tükenmiş iniltiler içindeki kadına!
Ondan çok sonra bir tarihlerde, Lokman Tabip and içti ölümsüzlük otunu bulmaya.
Neredeyse her şifacının ülküsünde bir ölümsüzlük iksiri başköşeye yerleştirildi; asrî diye isimlendirilen devirlere değin.
Yıl 1989;
Buldum, diye bağırdı çılgının biri!
Nasıl düşündü, nereden aklına geldi ise artık, en güzelini kendisi bilen İngiliz patolog; kobalamin desteği ile iki ay üzere kısa bir müddette yanak mukoza “displazisinde” (kanser öncülü) tam bir düzgünleşme sağlandığını keşfetti.
Sonrasında ise, bu mevzuda 20 yıl kadar sessizliğe gömüldü tıp dünyası!
Kanser kemoterapi protokollerinin (üçlü, dörtlü ilaç kombinasyonları) oluşturulmaya başlandığı yıllardı o yıllar!
Bütün araştırmalar, her birinin bir adedinin satış fiyatı bile bin dolarları bulan kanser ilaçları üzerine ağırlaşmıştı.
Kimseler sebeplerle ilgilenmiyordu.
Sonuçlar üzerinde para vardı, rant vardı.
Onlarca ilaç tam deva olmadı onca para pul da bir sonuç vermedi.
Sonra genetik furyası başladı.
Her illete bir genetik alt yapı monte edilmeye çalışıldı, oturmadı.
Zira bir cins yalan söyleme sanatı olan istatistiğin bakış penceresine hapsolan bilim kişileri; kanıta dayalı tıp desturuna saplanıp “hasta vardır hastalık yoktur” prensibini pas geçmeye başlamışlardı.
Ve nihayet genetikten bir çıkış yolu bulamayan araştırmacılar; fizikteki çıkmazlara saplananların sarıldığı kuantum olgusu üzere “epigenetik” diye bir kavrama yaslanmak zorunda kaldılar.
“Epigenetik”, bütün illetlerin sebebine dönük araştırmaların ilham menşesi olmaya başladığından beri başa dönüldü. Muhit, beslenme, mineraller, vitaminler, oksidan faktörler tekrar kıymet kazanmaya ve araştırılmaya başlandı.
Kimi değersizmiş üzere duran faktörlerin aslında vazgeçilmez olması gerektiği ortaya çıkmaya başladı.
Böylelikle destek yani “suplamenter” tedavi diye yeni bir yaklaşım literatürümüze yerleşmiş oldu.
Yanak mukoza “displazisi”, mide, göğüs, rahim ağzı, kalın barsak, karaciğer üzere organlara ilişkin kanserler ile nörolojik, hematolojik ve psikiyatrik birçok rahatsızlık kobalamin eksikliği ile ilişkilendirilmeye başlandı.
Kobalaminde (vitamin B12) yalnızca proteinli besinlerde bulunuyordu.
Kutsal metinleri tahrif ederek Hıristiyanlık ismi altında bir ideoloji yaratmış olan insan taciri sapkın topluluklara haddini bildiren ve nam-ı “Tanrının Kırbacı” olan adam; periyodun en kudretli hükümdarı olmasının yanında birebir devranda en zeki bilgesi olduğunu, erlerine “sadece et yiyin ve su için” diyerek tarihin sahifelerine not ettiriyordu.
Hun İmparatoru Atila’nın ne demek istediği lakin 1500 yıl sonra anlaşılabilecekti.
Al bu eti ye! diyordu asrî vakitlerin bilgesi!?
